«Манас үйленіп алыпты, баласы бар дейді әуелі»... Ауыл-үйдің арасындағы абысын-ажынның аузындағы осы бір өсекпен басталған елеусіз әңгіме бірте-бірте шиеленісіп, пенде баласының басқа түскен тағдырға көнгеннен өзге амалы жоқ екенін мойындата түседі. Шырылдаған қос қарлығаш; жалғызынан тірідей айырылып, аяқ астынан көз жанары суалған ана; ішіндегі шер-шеменін ешкімге шығара алмаған Зияш; жетімдіктен жасық өскен Әшір; долылықпен қарғап-сілеп, ауыр сөз айтып, артынан аяққа жығыла кешірім сұраған шарасыз Нұрыш; тағдырдың тәлкегін бір кісідей-ақ көрген Дариға; ұяттан өртеніп, намыстан жарылардай болған бауыр, бір сәттік сезімнің жетегінде кеткен Манас... қай-қайсының тағдыры да еріксіз көзге жас үйіреді.