«Жазушылардың белгілі бір қоғамды, әртүрлі тағдырларды, олардың ішкі жан-дүниесі мен сезімін көзімен көріп, қолымен ұстағандай етіп суреттеуі,  оны оқырманына  жеткізе алуы – таңғаларлық дүние.  Біз кітаптардың ішінен өмірімізге үлкен әсерін тигізетін, із қалдыратын кейіпкерлерді кездестіреміз.  Саттар Ерубевтың  «Менің құрдастарым» шығармасындағы жас ғалым бейнесі, оның ішкі толқынысы маған өте әсер етті.  Осындай әсерлі дүниелер менің кітап оқуға деген ынтамды арттыра түсті. Менің мамандығым кітап оқуды қажет ететін, жалпы соның негізінен туатын дүниелермен тығыз байланысты. Мәселен, дикторлық. Бала күнімде радиодан естіген әуезді үнге еріксіз елітетінмін.  Әуестігім диктор боламын деген арманға, одан мақсатқа айналды. Қолыма кітап алып дауыстап оқитынмын, қазақтың қоңыр үнін шығаруға тырысып барымды салушы едім. Бала арман алдамай, қалаған мамандығыма оқуға түстім. Кейіннен радиоға жұмысқа келгенімде өз дауысым тыңдармандарымды ғана емес, өзімді де қанағаттандыра бастады. Бірақ оны дамытуды доғарған емеспін.  Дикторлық атадан балаға қалатын мирас, өнер деп айта алмаймын. Табиғаттан берілген қабілет қана. Ал оны жетілдіру – адамның өз қолында. Кино дыбыстау саласында да біраз еңбектендім. Болашақта қазақ хандарын, би-шешендерін дыбыстағым келеді. Қазақ киносына мықты дикторлар өз қолтаңбаларын қалдырып кетті. Мысалы, қазақ киносының алтын қорына енген «Қыз Жібек» киносының дыбысталуы – фильмнің құндылығын арттыра түсті».