«Өміріме, дикторлық мамандыққа келуіме кітаптың ықпалы зор болды. Бала кезімде кітап оқуды  қатты  ұнататынмын. Әсіресе,  ертегі оқығанды өте жақсы көрдім, ертегіге сенетінмін. Ал кітап оқуға деген қызығушылығымның оянуына себепкер бірден-бір жан – әкем.  Себебі күнде кешкісін жұмыстан келген әкеме оқыған ертегілерімді әңгімелеп беретінмін. «Әке, білесің бе,  Алпамыс деген батыр болыпты, Қобыланды деген батыр болыпты. Он мың әскерге жалғыз шауыпты» деп беріліп әңгімелеймін. Бала күнгі қиялым ғой, соған өзім шынымен сенетін едім. Сонда, әкеме риза болатыным, «Жоқ, балам, ол ертегі, өмірде ондай болмайды» деп менің бала қиялымды тыйып тастамай, керісінше, «Ааа, солай ма екен? Шын ба?» деп маған одан сайын дем беретін.  Ал мен болсам: «Иә, шынымен солай. Соны да білмейсің бе? Кітап оқымайсыңдар!» – деп ашуланатынмын. Қазір ойласам, соның барлығы менің кітаппен достасуыма, қызығушылығымның артуына негіз болған екен. Мектепте оқып жүрген кезімде ата-анаммен бірге қай үйге қыдырып бармасам да, көзім сол үйдің  ойыншығына емес,  бірден кітапханасына түсетін. Бір кітапты қатты ұнатып қалсам, үй иесінен сұрап алып оқитынмын, бермесе ұрлап кететінмін. Бірақ кейін қайтарып беруші едім. Өсе келе, М. Әуезов, Ғ. Мүсірепов, С. Мұқанов  тағы да басқа көптеген жазушылардың шығармаларын керемет әсермен оқыдым.  Ал диктор болу үшін, көркем сөйлеу үшін қазақ әдебиетімен қатар  әлем әдебиетін білуің керек. Кітап оқу – менің кәсібімнің  алғышарты болды».