«Болашаққа алаңдамайтын адам жоқ. Өзіңнің ұрпағыңды ойлайсың... Өзіңнің балаңнан бастап ойлағаннан кейін, сен ұрпақтың жағдайын ойлайсың. Балаң жалғыз өмір сүрмейді, балаңның айналасында өзінің ортасы болады. Балаңның достары болады, балаңның құрдастары болады, замандастары болады. Сен жасап кеткен өмірді әрі қарай алып кетуде, тізгінді алуда оларға үлкен жауапкершілік жүктеледі. Сен қалай десең, олай де, ол кейінгі ұрпаққа тиетін нәрсе. Сондықтан, ұрпағың қалай алып кетеді, қазағыңның атын қалай жоймай жүреді деген мәселеде, ең бірінші тіл мәселесі, ұлт мәселесі, жер мәселесі қатты ойландырады. Осы үшеуі ғой біздің ұлтты ұлт жасап тұрған. Тілің құрыса, ұлтың жоқ. Жерің құрыса да, ұлтың жоқ де. Сондықтан, ұлтты жасайтын тіл менен жер. Біздің қазақтың тілі, қазақтың жері. Ендеше, ол туралы қалай ойланбайсың. Қолыңнан келсін-келмесін, қолыңда билік жоқ, қолыңда мөр жоқ, сонда да біз жатпай-тұрмай ойлаймыз. Дөңбекшіп жататын кездеріміз болады. Соның бәрі ұрпақтың жағдайы. Абай «Қорқамын кейінгі жас балалардан» деді. Абайдың ар жағында айтатын сөзі бар. Шенге, шекпенге құмар болып бара жатыр. Оқуды тек шекпен кию үшін, шен тағу үшін оқиды». «Әдебиет айдыны» газетіне берген сұхбатынан, 24 ақпан 2005 жыл