Ең алдыменен, ақын поэмада туған далаға деген шексіз махаббатын білдіреді. «Сені, сені... шын сүюдің не екенін, Бір гүліңе ғашық болып ұқтым мен», - деп, туған жерге деген құрметін өлең жолдарына өрнектейді. Ақын өз сезімі арқылы туған даланың бүкіл перзенттерінің асқан махаббатын көрсетеді. Өз туған жері дегенде, тебіренбейтін жан, туламайтын жүрек жоқ. Осы сезімді жеткізуде ақын кең даламен тілдеседі, сыр шертіседі.Осы жерден автордың өзінің лирикалық бейнесін көреміз. Қазіргі өмірмен салыстырсақ, өз перзенттік қарызы мен парызын өтеп жатқан ел азаматтары да бар. Өз халқының әлеуметтік жағдайын көтеруге ат салысып, жерімізді қорғап, қолдап жатқан ақын сияқты туған жер жанашырлары да арамыздан табылады.

Сонымен қоса, ақын туған даласының ұлы тұлғаларын да жырға қосады. Даламыздың осылай жайнап тұруына өз үлесін қосқан батырларымызды еске алады. Өзінің кеш туып, талай шайқастардан кеш қалғанына өкінеді. Автор: «Сенің арың – маған да ар», - деп, даланың барлық қуанышы мен қайғысы, жүріп өткен жолы өзіне тиесілі екенін де сөз етеді. Осы жерден-ақ, расыменен де, туған дала үшін болған шайқастар мен жорықтар біздің игілігіміз үшін екенін түсінуге болады. Егер де осыны айқын түйсінген ұрпақ болса, ол туған даласына адал қызмет етеді деп сенемін.