Әуелі бөбек Дихан едім, одан кейін Дихан бала едім, одансын шәкірт Дихан, комсомол Дихан, одан кейін Дихан аға, одансын Дихан ата, енді, міне, өздерің тоқсанымды тойлап отырған Дихан - бабамын. Шүкірлік! Бәріне де шүкірлік!

Мені тоқсанның шыңына шығарып отырған баба халқымыздың, дана халқымыздың ұрпақтары сіздердің елдігің мен кеңдігің, қанатың мен санатың, мархабатың мен салтанатың, әдебің мен өркенің, инабатың мен ғибратың, кеңпейілің мен келістізейінің, мәдениетің мен әдебиетің, әдет-ғұрпың мен ойын-күлкің, әнің мен сәнің, әзілің мен мәзірің, ақылың мен нақылың, тәлімің мен әрінің, талғамың мен талабың, шешендігің мен шеберлігің, көретендігің менберегендігің, парасаттылығың мен шарапаттылығың. Міне, осындайда осындай алуан-алуан қасиеттерің болмаса, тоқсанға келе алар ма едім? Әрине, жоқ.

Бүгін тоқсанға аман-есен мені жеткізіп отырған – туған жер, нұрлы аспан, таза ауа, салқын самал Қазақстанымның – қазағымның ақ тілеуі, жаны таза, ары асыл, кең пейіл, кең тынысты да ырысты ел-жұртымның қасиетімен құрметі деп білем.

Жалғанайту, мақтаншақтық, бөспелік табиғатымда жоқ Дихан-баба екенімді өздеріңізде жақсы білесіздер, жаңағы көп шығармаларымның ішінде:

«Шалқыма» мен «Алтайдың, асулары»,

«Сұлтанмахмұт арманы» – асылдары,

«Майданбегім» төртеуі – төртқұбылам,

Төрт құбылам мен кешкен ғасырдағы!

Алайда:

Өмірге бергенім аз, алғаным көп,

Наныңдар, бұл сөзімнің жалғаны жоқ.

Қаншама сілтеніп-ақ бақсам дағы,

Жырымның көкірегімде қалғаны көп.

Келмейді о дүниеге ала кеткім!

Деймін-ау...

Жасай берсем көп жыл, көп күн.

Оны маған кім берсін?

Жұмыр басты

Мен дағы бірімін ғой «өлешектің».

Болса да бұл секілді ой кернеген,

Сонда да келе беред бой бермегім.

Армансыз өткен адам болған емес,

Мейлің – көн,

Мейлің – көнбе,

Мейлің – егес...

Дихан-баба қарттарыңыз, міне, осылай толғанады. Ең қасиетті арманым – халқымның арманы – тыныштық! Мол тыныштық!

Дихан Әбілов