Жайдары жан болатын

Бәріміздің есімізден шықпайтын, өмірімізден кетпейтін бір тамаша кезең-кез бар. Ол – «Лениншіл жас» газетінде сонау 50-ші – 60-шы жылдарда бірге істеген шағымыз. Қайсымыздың болмасын сол кезді еске алсақ, жүрегіміз лүпілдеп соғады...

Кәкең өзінің соңғы бір «Ақиқатқа ар серік» деген очерк-мақалалар жинағында сол кездегі «Лениншіл жастың» жігіттері туралы өте жылы да жақсы жазған. Өзі жомарт жанды, ақ пейілді адам еді ғой, өзінің әріптестері-достары жөнінде де солай жылы-жақсы жазған, дәл жазған.

Кәкең сол кезде бәріміздің аса бір шабытпен, шаттықпен жұмыс істегенімізді сүйсіне де тебірене жазады. Сол топты ұйыстырып, ұйымдастырып жүрген де сол Кәкеңнің өзі еді. Отырыс кештерде ұлттық киімдер киіп, ән салып, би билегенде Кәкең ортасында болып, ортада емес, алда жүретін. Сондай жарқын жүзі ондайда балбырап, лапылдап ететін. «Лениншіл жастан» кейін әрқайсысымыздың жолымыз әр тарапқа кетті. Кәкең «Жетісу» газетінде редактордың бірінші орынбасары болып жоғарылатылды. Көп жыл сол газетте Кәкең жақсы да жемісті жұмыс істеп, партия қызметіне ауысты. Ол кісі жұмысқа өте тиянақты, жауапты қарайтын, әрдайым соны, тың идеялары нақтылы істермен қатар келіп отыратын.

Содан Кәкең баспа істері жөніндегі комитет төрағасының орынбасарлығына жіберілді.

Әрине, Кәкеңнің ең шабытты да жемісті еңбектеніп, шын мәнінде ұйымдастырушылық қабілетін, терең білімін, журналистік білгірлігін танытқан шағы – ҚазТАГ-тың директоры болып істеген тұсы еді.

Ал Кәкең сол ҚазТАГ қабырғасында қыруар жұмыс атқарады. Өзіміз бірге күнде көріп жүргеннен білеміз оның жұмысы аса бір нәтижелі болған.

... Өзі отырған үйдің қабырғасына орнатылған ескерткіш тастағы Кәкеңнің езуіне күлкі ұялап, жымиып тұрған бейнесі дәл табылған. Ол сондай жайдары, жайсаң азамат еді ғой!...

Камал Смайылов