«Өміржанның бір қасиеті, әлі жазылмаған шығармасына ынтықтыра біледі. Осыдан нешеме жыл бұрын «Қазақ әдебиетінде» елең еткізген «Қош бол, Раушанынан» бері солай.  Содан бері Өміржан оқырманын сағындырып, сарылтып барып жазады. Аз жазатыны, сірә, қабілет­-қарымының, ой қуатының шектеулігінен емес. Ол үшін көрген­-түйгеннің бәрі көркем шығармаға арқау болуға татымайды. Себебі, Өміржан үшін көркем шығармада ең маңыздысы –­ идея. Жастардың көбінің сыры мәлім: балалық шақтан есте қалған оқиғаны суреттейді де, жазушы болдым деп есептейді. Ал Өміржан ­ әлемге айтарың болмаса, жаңалығың болмаса, шығарма жоқ деп санайды. Ол үшін тіршілік – күнделікті тырбаң ғана емес, мәңгілік сұрақтарды естен шығармау. Эрих Мария Ремарктың бір кейіпкері айтатын еді, «өлім туралы, Құдай туралы күн сайын ойлау саналы адамның бәріне тән дағды» деп. Міне, Өміржанның кейіпкерлері де тіршілік қамытын арқалай жүріп, мәңгілік сұрақтарға жауап іздейді. Қайдан келдім? Қайда барам? Құдай бар ма? Мәңгілік сұрақтардың түбіне жеткен адам жоқ. Бірақ олар жайлы бәрібір ойлану керек». Әсия Бағдәулетқызы, журналист