Халық прозасының ең көне жанры жан-жануарлар туралы ертегілердің түп-төркіні тотемизмге, анимизмге және магияға сенген кезеңнен бастау алады. Бұл ертегілерде кейіпкерлердің арғы жағында адам бейнесі тұспалданып, оның ақылдылық, ақымақтық, қулық-сұмдық сияқты қасиеттері қарапайым аллегориялық формамен ашылып беріледі. Сондай-ақ адамның мінезі мен қасиетін танытып қоймай, жануарлардың мінез-құлқы, іс-әрекетін баяндау арқылы жас буынды табиғат сырлары мен құбылыстарына үңілуге, байқампаздыққа баулып, танымдық ақпарат береді, ғибрат айтып, өнегелі болуға үндейді.