Дүниеден өткен жалғызының келте ғұмырын қайыра көз алдына елестетіп отырған Қожабек қарт өткен-кеткенді еске алды. Сондай бір сәтте ұлын іскер, білімді, адамгершілігімен, рухани тазалығымен жұртқа үлгі деп мақтаған сәттегі өзінің ойы есіне түсті: «Іскерлігі мен білімді екенін білсін. Ал анда-санда жұмыс бабында болмаса, басқа уақытта олармен араласпайтын Болаттың кісілігін қайдан біле қойды екен. Әлде іскерлігін де кісілігі деп ойлай ма екен»... Осы ойы рас болып шықты. Жұрт жаппай мақтаған жалғызы бұлар ойлағандай емес екен. Қарияның: «Бәрі қолыңнан келгенде, қиянат қылмау қолыңнан келмегені ме, жарығым-ау?» – деп шарасыздықтан жылауы аянышты-ақ...