Поэзия  атты  кең-шалқар әлемге әркім әртүрлі жолмен келеді. Біреулер арындап келеді. Енді біреулер жалындап келеді. Ақын  Толқын «Бір өлең болса, бір әлем. Бұл әлем  –  менің әлемім» деп осы бір құдіретті әлемнің есігін жаңа түскен  келіндей имене  ашып, ибамен төрге  қарапты. 

Бұл  әлем  – менің  әлемім,
Қасиет,  сұмдық  бар  мұнда,
Қадірін қайта ұқтырар, қаперсіз атқан таңның да,
Құдірет  өзі дарытқан, киесі барда бойында, 
Тәуекел етіп ене  алмас, тәубесіз болса, хан мұнда! – деп  Өлең әлемінің бүткіл сиқырлы болмысын тап басып  сипаттайды. Пенделік  ғұмыр мен мәңгілік тұғырдың арасына бой жарыстыра қарайды. Өлең деген әлемнің сырын ұққаны әрбір жырынан мен мұндалайды.

«Өлмейтін өлең жазсам деп Тәңірден сұрап бір тілек,  Тілектес ай мен күнге де тұмар ғып жырды тіл қатам» – Толқынды даралап тұрған нәрсені ашық айтқан абзал. Жас ақын  не болса соны емес, заманның мұңын, қоғамның  жырын барынша айқын жырлауға ниетті. Нәзіктігі тереңдікке ұласқан лирикалық жырларынан  бөлек, поэзиядағы азаматтық үн Толқын жырларының алтын арқауы  іспеттес. «Заманның мұңы – бар мұңым», «Толғаныс», «Бір өлең – бір әлем», «Аманат» деген сияқты көптеген  өлеңдерінен  осы бір азаматтық әуенді  анық аңғардым.

«Әдебиет – ардың  ісі» деген  асыл қағидаға жүгінсек, Ардың сөзін айтуға, соған лайық болуға екінің бірінің жүрегі дауалай бермейді. Абай өлеңді ермек үшін жазған жоқ. Абайдың артынан ерген ірі ақындардың қай-қайсысы да осы қағиданы  қаперден  шығармапты.

«Ойлы боп  туып  анамнан,
Ойсыздың күйін  кешкенмін…» деп жырлайды Толқын. Шындыққа тура қарай білуі  ақынның жүректілігін бір байқатса, «Қасиетім мен қаупім тұр, Қарашы­ғында жанардың» деп  ежелгі Шалкиіз, Дулат, Бұқар жыраулар секілді  заманның алдына түсіп үн қатуға ұмтылысы жас ақынның ішкі тегеурінін көрсетеді.

Базарың да, жазарың да мол болғай!

Нұртөре ЖҮСІП, 
Президент сыйлығының  лауреаты,
«Айқын» газетінің Бас редакторы.