«Кез келген суреткер өз атынан және өзі жайлы сөйлейді» дейді Звягинцев. Расында, әр жазушы әдебиетке өзін әкеледі. Оның шығармасы қызық болуы үшін, өзі де қызық тұлға болу керек. Сержан Закерұлында жақсы жазушы болуға мүмкіндік беретін біраз артықшылықтар бар. Мәселен, табиғи тіл, ізгі ой, автордың өзі үшін маңызды кейбір идеялардың ұшқындарын да байқаймыз. Бірақ соның бәрі бірігіп, жазушыны суреткерлік өреге көтере алмай тұрғандай әсер қалдырады. Неге? Өйткені С.Закерұлының әңгімелерінен, әзірше, баршаға ортақ шаблондар мен мораль туралы дайын рецептілерді ғана көріп отырмыз. Тосын ой, өзіндік байлам аз. Сосын жазушылық жолға түскен кез келген суреткер жан-дүниесінің қалтарыс-бұлтарыстарындағы сұмдықтар мен шындықтарын түгел ақтарады. Ондай батылдыққа бармаған адам суреткер емес. Әлде Сержан өмірде қайшылықтары жоқ тым «дұрыс» адам (бұл жағдайда оның адам ретінде жолы болып, жазушы ретінде жолы болмады), не өз тереңіне үңілуге дайын емес (оның да уақыты келетін шығар). Мұны неге айтып отырмыз? Өйткені көркем шығарма жазу деген – ең алдымен өзіңді тану. Бұл – орасан интеллектуалдық жұмыс. Жазушы туындыларындағы түрлі полярлық әлемдерді өзінен таратады. Достоевский, Толстой мен Акутагава неге қызық болды? Өйткені олар – ой алыптары еді. Мелвилл мен Лондон неге қызық болды? Өйткені америкалық романтизмді қалыптастырған аласапыран өмірді сүрген. Чарльз Буковски неге тез арада оқырманын тапты? Өйткені бұзық, сотқар, болмысы қызық еді. Демек, мазмұны жұтаң жазушы оқырманын еліте, ерте алмайды». Әсия Бағдәулетқызы, журналист