Қазіргі қазақ поэзиясы көркемдік қырлары жағынан сан құбылып, замана соққан желдің ырқымен теңселе, тербелгенімен, ғасырлар сырын сіңірген терең тамыры ұлттық поэтикалық бояуынан айырылған жоқ. Мұның басты себебі өлеңге «таласы бардың» ешқайсысы өз туындысын ұлт тағдырынан, табиғат - адам пәлсапасынан, қазақы дүниетанынан алабөтен қарастырған емес. Олар бір-бірінен ажырамас байланыста, рухани үйлесімділікпен мәңгі жасап келеді. Ербол Бимұратұлы да Алтайдың арғы бетіндегі қаймағы бұзылмаған қазақы болмыс-бітімнің құнарын бойына сіңірген, дала табиғатының дара келбетіне сүйсініп, жұпарын иіскеп, тұнығын кешкен тау баласы. Сондықтан оның өлеңдері жанға жайлы, тау суындай мөлдір, шыңдай құзар, жотадай жонды. Тау баласысың ғой, өмірде де, өлеңде де қыза шабасың, ендеше, алысқа баратының сөзсіз!

Жорға сөзді тайпалтып,

Алты қырдан асырдым.

Теңіздің өзін шайқалтып,

Тулатып барып басылдым. 

Тобықтайсөздісүйемін,

Асылмұраға-ҚҰРМЕТ! 

Анамның тілі-киелім,

Қазақтың сөзі-Құдірет! деп өзің жырлағандай жорға жүрісіңнен жаңылма! Ақ жол, ақын Ербол!

Гүлбадан Тәуелқызы