АҚЫН

Маралтайдың ақындығына талайдан берi сүйiнетiн ағала­ры­ның бiрiмiн. Ақ көңiл, ақ пейiл, адал көкiрек жас ақынның бо­лашағынан үлкен үмiт күт­кен­дердiң бiрi мен едiм. Осы жа­қын күндерi менiң қолыма Ма­ралтайдың «Кентавр» деген кiтабы түстi.

Тамырынан таратылып тектi сөз,

Ал, арманшыл асыл халқым, көктi кез.

Көк байрақты қыран тектi қазаққа

Күн астында қанат жаяр жеттi кез.

Немесе;

Сая болып құзғынға да шың-құздар,

Ей, шың-құздар, көңiлiмдi бұздыңдар.

Құс төресi — төре болып қалады,

Қанша жерден таласа да құзғындар, —

дейдi Маралтай. Оның өлең жолдарындағы тегеурiндi ойларға iшiңнен риза боласың. Жап-жас баланың жасқанбай өз ойын жарқыратып айтатыны оны қалаған оқырман кеудесiн жақсы күйге, зор шабытқа бөлейдi.

Маралтай биiгi әлi алда. Ол туған елiне осы күнi-ақ көрiнiп тұрған сияқты.

Тұманбай МОЛДАҒАЛИЕВ,

Халық жазушысы, ақын.