Ұларбек Дәлейұлының поэзиясында азаматтық ұстаным, өз өміріндегі қатпарлардан басқа, қоғамдағы құбылыстарға бейжай қарай алмайтын сергектік бар.

Бірақ кейде өлеңдері бір-біріне ұқсап кетіп жатады. Өзін-өзі қайталап қоятын тұстары бар. Одан әрине, нашар өлең шықпауы мүмкін, бірақ жаңалық та болмайды. Сондықтан бір үйреніп алған соқпаққа қайта-қайта түсу ақынға жеңіс әкелмейді. А.Блок отыз бес жасында өз шығар­машылығы бір қалыпта қалып қойды деп қорыққан. 1917 жылы «Қойын дәптеріне»: «Бір-екі күн бұрын маған бір ой келді. Мен енді өлең жазуды доғаруым керек. Өйткені, мен оны қатты меңгеріп алыппын. Жаңа материалдарды өз деңгейінде игеру үшін, маған өзгеру керек...» деп жазады.

«Өнер үшін, яки, өнерпаз үшін бір-ақ өмір бар, ол – ізденіс, үздіксіз іздеу, табу, ашу. Бұдан жа­лық­қан жерде әуелі өнердің күні, сосын өнерпаздың күні таусылады» деуші еді Әбіш Кекілбаев «Өлең көк­жиегі» мақаласында. Ұларбек өлеңнен жа­лықпаса екен, жаңа арна тауып, ашыла түссе екен деген ізгі ниеттеміз.

Әр ақында блоктық қорқыныш болса екен...

Бағашар Тұрсынбайұлы. Жас сыншы