Софы Сматаев

Алғашқы қадамын өлеңмен бастап, бірте-бірте, Пушкинше айтқанда, салқын-сұсты прозаға қарай ойысып, арғы-бергіні қазып, ілгерілей озып, сол маңда біржола тұрақтап қала берген қаламгер атаулының жүре келе поэзияға қайта бет бұруы сирек ұшырасатын құбылыс. Оның үстіне қазақы қара сөзде өз тұстастарының ешбірінен кем соқпайтын, жанрын да, жазарын да тандап таба білген таланттар тобынан болғандықтан да ма, әйтеуір, Софының поэтикалық шығармасын көп күдікпен тосырқай қарсы алғанымыз рас еді.

Софы Сматай көне аңыз, жырдағы қисындарды пайдалана отырып, батыр образын сомдауда, сол заман оқиғасын бүгінгі көзбен суреттеуде қазаншының еркі бар қайдан құлақ шығарсаға бармай, романдағы кейіпкерлерін барынша тірілтіп, ұра да білетін, қажет жерінде бұға да білетін батырлар тұлғасын жасайды. Сондықтан да ешқандай мысқылға бармастан, миыққа күлкі үйірместен әрбір кейіпкердің өз әрекетіне лайық болып шыққанына иланасың, нанасың.

Сәкен Иманасов