Ғажабы сол – Ләтифолла жазушы, Ләтифолла – зерттеуші, Ләтифолла – тарихшы өз шығармаларының нысанасы етіп, бала кезінде, жастық шағында құлағы шалған, бірақ айтуға тиым салынған, ақтық деміне дейін Кеңес өкіметімен жағаласып өткен, жағаласып өлген «бастары даулы» қаһармандарды алыпты. Бұл не? Кездейсоқтық па, жоқ әлде, қаламгердің жан қалау құштары ма? Әлбетте, құштары! Ендеше, Ләтифолла Қапашевтің азаматтық поэзиясы анық. Ол – әділет іздеуші, әділет жоқшысы, бүркемеленген, бұрмаланған шындықты қалпына келтіруші.

            «Асықпай ел аралап, жиып-терсе, ел ішінде, сандық түкпірінде жасырынып жатып қалған деректер көп екен» - деп сыр ұшығын ақтарып еді ол бірде. Ол ел ішін көп аралады. Сол сапарларында ешкім кезікпеген деректерге кезігіп, кейіпкерінің өмірбаянын байытты, өзінің де жанын байытты. Ел іші – емші, әсіресе, қаламгер жанының емшісі. Бір ырғақты қалалық тұрмыстан шау тартып, самарқаулық дертіне бой алдырған адам жан-жүйкесін емдеуде  - ауылдың шаңды жолы, сағымды белі, көз жетпес кең жазирасы мен көкірегіңді ашар саумал ауасына жетер не бар!? Әр қаламгердің шығармасын толғатып туарда ұстанған өз жолы болады. Ләтақаң ұстанған: «Елден алып, елге беру» үрдісі көбімізге үлгі болардай тәлім.

Әнес Сарай