Ұлы жазушымыздың бірі – Ғабит Мүсіреповтің «Мына өмірде үн-түнсіз шешен адамдар болады» - деп айтқанындай, оған қоса Абай бабамыздың «Ғашықтың тілі – тілсіз тіл» дегендей қағидаларының бәрін бір бойына сіңіріп, жеке ой-санасымен өзінше өрнектейтін бір жан болса, ол Қуандық па деп қалам. Екіншіден, біздің бұл заманда көңілге қонбай көзге ұратын көріністің көмейдегі айтарын тап басып, өз көркімен қағаз бетіне түсіре алатын бір жазушы болса, мен тағы да осы Қуандық інімді айтар едім. Үнемі жан айқайдың жарасын өзінің аңғарымпаз танымдық табандылығымен қағаз бетіне түсіріп емдеп жүрген жазушы бар ма десе, тағы мен осы Қуандықты қымсынбай айтар едім.

            Демек, біздің Қуандықты – өзіндік соны жолымен, айқын бетімен, адал еңбегімен өз оқырмандарының ортасынан ойып тұрып өз орнын алған жазушы демеске хақымыз жоқ.

Сейфолла Оспан