ОТАН

Аспанның астындағы,

Қастерлі шаңырағым.

Көруге хас тұлғаңды,

Шығады сағына Күн.

Даламды-дауам дер ем,

Сенсің ғой көңілді әнім.

Әр жұтқан ауаңменен,

Сезінем өмір мәнін.

Боламын тауларыңдай,

Қорғаған еңісіңді.

Жайқалған бау-бағыңдай,

Беремін жемісімді.

Ел қайда өз еліңдей,

Толтырам жаңа нұрға.

Мөлдіреп өзеніңдей,

Сылдырап ағамын да.

Ай мен Күн – алқаң сенің,

Шашылған нұр шапағы.

Ұлыңмын артар сенім,

Кетпейтін қуса-дағы.

Тұғыры даралардың,

Мұқалмас намысым ба ең?!.

Бұл жерге бабалардың,

Тері мен қаны сіңген.

Жайғызған жапырағыңды,

Мекен бұл кие өрілген.

Жаралған топырағымды,

Тыңайтам сүйегіммен

Сен тудың орала бақ,

Жүргеннен байқап енді,

Келемін әлі аралап,

Осынау байтақ елді.

Бауыржан Әліқожа