«Сәкенмен ұзақ жылдар дос болдық. Сәкен, Әнуарбек Дүйсенбиев үшеуміз үй-ішімізбен араласып тұрдық. Бұл - тұрмыстық мәселеде. Ал шығармашылықтағы достығымыздың орны бөлек. Біріміз жазған дүниені сиясы кеппей жатып оқуға асығатынбыз. Сөйтіп жүріп, шығармаларымызды қолжазба күйінде оқып, пікір алысуды әдетке айналдырдық. Бір-бірімізге сыншы болдық. Мұны сынаудан гөрі, жанашырлық деген дұрыс болар. Ондағы мақсатымыз – олпы-солпы жерлері болса түзетіп, жонып, ақыл-кеңесімізбен бөлісу. Ол кездері цензура болды. Сол цензураның «пышағына» ілікпеу үшін бір-бірімізді тексеріп, партияның қытығына тиіп кететін мәселелерді жұмсақтап, астарлап беріп отырдық. Сәкеннің «Жапандағы жалғыз үйі», «Сонарда» деген әңгімелер жинағын, одан да басқа туындыларын қолжазба күйінде оқығанбыз. Содан кейін ол кітап баспаға кетіп, жарыққа шыққанша асығатынбыз. Кітап болып шыққан соң, ерінбей тағы оқимыз. Міне, біздің достығымыз осындай болды».