Жұмағали Саин

Өмір – поэзия. Поэзияның күшті болуы – оқыған адамның ойын, жүрегін тербетуі шындықты жырлауынан. Сондықтан көркемөнердің негізгі арқауы шындық болу керек.

Мен көркем әдебиетті құмартып оқыдым, сол оқыған кітаптарымнан менің көбінесе іздейтінім – ел үшін қан майданға бел байлайтын, кісілігі артық адамдардың өмірі мен қимылы болушы еді.

Патриотизм дегеніміздің күре тамыры Отанды сүю сезімінде жатқан тәрізді. Өз елін, өз Отанын шын сүймеген адам өз елінің азаматы бола алмайды. Өз елінің азаматы болмаған кісіден батырлық, табандылық та шықпайды.

Отанды сүю – өз жаныңды сол Отан мақсатына түгел арнау, керекті кезеңде өміріңді қию – міне, меніңше патриотизм дегеніміздің толық мағынасы осы.

Мен бұл ойға соғыстан бұрынғы кезде-ақ талай тоқтағанмын. Бұл ойды менің алдыма бірінші рет тартқан адам, шынында Виссарион Белинский. Ол кісінің «...что вошло глубоко запало в душу, то само собою проявится вовне...» деген қағидасы болатын.