ҮШ ОҒЫЛАН                                      

Асқақ едік, такапар ек өркеуде,

Қарғып өткен қиядан да, өрден де.

Балаң мінез балғындарды қарсы алған,

Үш оғылан көрінбейтін төрлерден

Алғаш біздер Алматыға келгенде.

Жарас ақын ұсынған-ды жүрегін,

Нәмарт Марал аралатты жыр елін,

Жорықтарға жол бастады сұрапыл,

Әмір қаған Элладада жүретін.

Үш оғылан жапырағы тоналған,

Медеу күтпей мейманасыз қоғамнан,

Ботпановты іздеп бара жататын,

Өлең атты планетадан жоғалған.

Айылдарын жимай бара жататын,

Қалашықты қимай бара жататын.

Өлеңменен өрнек салып КазГУ-ге.

Алматыға сыймай бара жататын.

Үш шайырға ілесем деп жаны ізгі,

(Қаншама ақын сабағынан қол үзді).

Сынаптайын сырғып сынақ келгенде

Қожакеев сорамызды ағызды.

...Жылдар озды, өтті уақыт қас-қағым.

Алатаудан естілді үш асқақ үн,

Жетісуға үш өзен кеп қосылды,

Ал үш өзен үш теңізге бастады.

Жаңылмады дей алмаймыз үтірден,

Алла жазған адасқан жоқ үкімнен,

Бөзге бола дай-дай болып жатқанда ел,

Бұл үшеуі сыйлықтарға түкірген.

Маусым, мамыр, сарша тамыз, ақпанда.

Соларға еріп талай түстік сақпанға,

Шалыс бассақ сол үшеуін даттаңдар,

Алысқа ұшсақ сол үшеуін мақтаңдар.

Бірін бірі тастамайтын қақпанға!

Сәлем жетсе Қазығұрттан, Жайырдан,

Көңіл шерін «Сары бидаймен» қайырған,

Алматыны неге сүйді сол ақын,

Әке-шеше, бауырлардан айырған.

Өргізетін өзегінен түнде өлең,

Жан жарасын жалап жазған жырменен.

Алматыдан тауып алды ол өзін,

Өзін іздеп кетіп еді Сүмбеден.

Сол қалашық, көз де қалған байланып,

Сәл жүдеулеу.

Сәкіде отыр ойланып.

Кенет ақын ағыл-тегіл төгілді, 

Өзі өлеңге, өлең оған айналып.

Жанарбек Әшімжан