Ғалым Әріп

Жат жерге (шын мәніндегі дәуірлеген) табаным тигеннен кейінгі көңіліме келген алғашқы ой: адамға жалпақ әлемде алшаң басып жүру үшін төрт нәрсе керек екен (яғни төрт құбылаң тең болуы керек). Біріншісі, сөз жоқ, өз Отаның, алтын бесігің, әйтпесе жарық дүниеге өгейсің, бейшарасың, сорлысың. Екіншісі, ақыл. Ақылың болмаса, қайда жүрсең де адасасың, шалыс басасың. Ал ақылың болса, асығың қашанда алшысынан тұрмақ. Үшіншісі, ақша немесе капитал. Оның үстіне қазіргідей нарық заманында қалтаң тесік болса, қарыс қадам басуың кәдік-ау. Баяғы шалдардың «Ақшаң болса қалтаңда, талдаңда сен талтаңда» деп жүргені де сол екен ғой. Қалтаң қалың болса, дүниежүзін аралап, көргенге, тамашалағанға, озық атаулыдан тағылым алып, көңілге ой түйгенге, талпынғанға не жетсін! Алайда төртіншісінің маңызы да ерекше, ол – тіл білу. Тәңірім осындай қабілет-қарым берсе, яғни адал еңбекпен жиған малың (бизнесің, білімің, өнерің, тағы басқа да таза табысың болса) мен баяғы қасқабас күнкөсем (Ленин) тәрізді көп тілді қосақабат меңгеретін шалымың, алғырлығың болса, кез келген қалада, ортада жорғадай жосыласың, абыройыңды асырасың! Бірақ әуелі өз ана тіліңді терең біл, бауырым! Өз ана тілін білмей, тіпті менсінбей, өзге тілде сайраған «бұлбұлдарды» қазақ санатына, арысы адам санатына қосу қиын.

Ғалым Әріп