Поэзия – тазалықты, пәктікті сүйетін ақсүйек өнер. Оған бар жан-дүниеңді арнамасаң шамшыл келеді. Ақынның кітабы түптің түбінде бәрібір шығатыны белгілі. Егер ол расымен ақын болса! Мәселе – өзекті жарып өлеңнің шығуы. Жүйткіп, аламанға ат қосқан жас ақындардың қарасы тым көп. Қуантарлық жайт. Сол Қарағандыдағы елу ақыннан екі ақын әлем әдебиетіне қазақ деген есімді таныта алса, ол – үлкен олжа! Жастар поэзиясының бірін қалдырмай оқып отыруға тырысамын. Нағыз өлеңді іздемеймін, ол өлең өзін оқытпай қоймайды. Сені оқуға мәжбүр етеді. Додаға түсіп тұрғанның ешқандай сөкеттігі жоқ. Өнер адамында арқа болады. Сол арқа дегбіріңді алып, осындай жыр додаларында делебе қозады. Қазақша айтсақ – құйрық тістесу, үзеңгі қағыстыру. Ақынның ақынын, алтынның ағын таңдау керек. Жылтыраған бес-алты өлеңімен тарих сөресінен ешкім орын алмаған. Ертең жиырма екінші ғасырға қажеті бар ақынды таңдау керек. Бас жібіне оратылып, аласұрып тұратын Қасымның асау құлындары көп. Соның ішінде Аян Мейраш – дара дер ем. Аянның өзін танымаймын, өлеңдерін білгендіктен өз пікірімді айтқым келеді. Өлеңінде қазаққа ғана тән бояу бар. Ол – лирика. Тақырып аясы кең, тілі шұрайлы, ойы қою. Кейіпкерімен бірге өзі жүр. Өлеңінің іші-сырты бірдей. Өз қатарластарынан Аян бір басқа жоғары тұр. Жүлде – Аяндікі. Тек талантты өлтіріп алмауды ойлауымыз керек. Поэзияға келу бар, кету жоқ. Ендеше, қош келдің, Қасымның құлдыраңдаған қоңыр құлыны!

Ғалым ЖАЙЛЫБАЙ,

Қазақстан Жазушылар одағы төрағасының бірінші орынбасары, Халықаралық «Алаш» сыйлығының лауреаты